دوره‌ای در معجزات | ۱۰ خرداد ۱۴۰۲
۱۰ خرداد ۱۴۰۲
دوره‌ای در معجزات
گسترش یافتن، یک جنبه اساسی از خداوند است که او به فرزندش عطا کرد.خداوند در آفرینش، وجود خویش را به آفریده‌هایش گسترش داد و آن‌ها را با همان اراده عاشقانه برای آفرینش ، آمیخته کرده است.تو نه تنها بطور کامل آفریده شده‌ای، بلکه همچنین کامل آفریده شده‌ای.هیچ پوچی در تو وجود ندارد.به دلیل شباهتت به آفریدگارت است که تو خلاق هستی.هیچ فرزند خداوندی نمی‌تواند این توانایی را از دست بدهد، زیرا این توانایی در آنچه که او هست ذاتی می‌باشد، اما او با فرافکنی می‌تواند از آن به طور نامناسبی استفاده نماید.استفاده نامناسب از گسترش یافتن، یا فرافکنی، زمانی رخ می‌دهد که باور داشته باشی قدری خلأ یا فقدان در تو وجود دارد، و می‌توانی آن را به جای حقیقت با ایده‌های خودت پر کنی.این فرایند شامل گام‌های زیر است:
اول، تو باور داری که آنچه خداوند آفرید توسط ذهن خودت قابل تغییر می‌باشد.دوم، تو باور داری آنچه که کامل است می‌تواند بصورت ناکامل یا دارای فقدان ارائه شود.سوم، تو باور داری که می‌توانی آفرینش‌های خداوند، از جمله خودت را تحریف کنی.چهارم، تو باور داری که می‌توانی خودت را بیافرینی، و اینکه جهت آفرینش خودت بر عهده تو است.
