دورهمتنفصل ۱۳ - دنیای بی‌گناه 

م_۱۳_مق_۱

T-13.in.1

^۱اگر احساس گناه نمی‌کردی نمی‌توانستی حمله کنی، زیرا محکوم کردن ریشهٔ حمله است.^۲این قضاوت شدن یک ذهن، توسط ذهن دیگر به عنوان نالایق عشق و مستحق مجازات است.^۳اما در اینجا شکاف نهفته است.^۴زیرا ذهنی که قضاوت می‌کند خود را جدا از ذهنی که قضاوت می‌شود ادراک می‌کند، با این باور که با تنبیه دیگری، از مجازات خواهد گریخت.^۵همه این‌ها تنها تلاش موهوم ذهن برای انکار خودش، و گریز از مجازات انکار است.^۶این تلاشی برای کنار گذاشتن انکار نیست، بلکه تلاش برای حفظ آن است.^۷زیرا این احساسِ گناه است که پدر را برای تو پنهان کرده است، و این احساسِ گناه است که تو را بی‌عقل کرده است.

م_۱۳_مق_۲

T-13.in.2

^۱پذیرش احساس گناه در درون ذهن فرزند خداوند آغاز جدایی بود، همانگونه که پذیرش تاوان پایان آن است.^۲دنیایی که می‌بینی سیستم موهوم کسانی است که از احساس گناه دیوانه شده‌اند.^۳با دقت به این دنیا بنگر، و متوجه خواهی شد که آن اینگونه است.^۴زیرا این دنیا نماد مجازات است، و همۀ قانون‌هایی که به نظر می‌رسد بر آن حاکمند قانون‌های مرگ هستند.^۵کودکان از طریق درد و در درد درون آن زاده می‌شوند.^۶رشد آن‌ها همراه با رنج است، و از غم و جدایی و مرگ می‌آموزند.^۷به نظر می‌رسد که ذهن آن‌ها در مغزشان محبوس شده است، و اگر بدن‌شان آسیب ببیند، قدرت‌های آن کاهش می‌یابد.^۸به نظر می‌رسد که آن‌ها عشق می‌ورزند، اما آن‌ها ترک می‌کنند و ترک می‌شوند.^۹به نظر می‌رسد که آن‌ها چیزی را که به آن عشق می‌ورزند از دست می‌دهند، شاید نامعقول‌ترین از همه باورها.^۱۰و بدن‌های آن‌ها پژمرده می‌‌شوند و به نفس نفس می‌افتند و در زمین دفن می‌شوند، و دیگر وجود ندارند.^۱۱هیچ یک از آن‌ها نیست که خداوند را ظالم نپنداشته باشد.

م_۱۳_مق_۳

T-13.in.3

^۱اگر این دنیای واقعی بود، خداوند ظالم می‌بود.^۲زیرا هیچ پدری نمی‌تواند فرزندان خود را به بهای رستگاری به این دچار کند و مهربان باشد.^۳عشق برای نجات دادن نمی‌کُشد.^۴اگر چنین می‌کرد، حمله رستگاری می‌بود، و این تفسیر نفس است، نه تفسیر خداوند.^۵تنها دنیای احساس گناه می‌تواند این را بطلبد، زیرا تنها گناهکاران می‌توانند آن را تصور کنند.^۶«گناهِ» آدم نمی‌توانست بر کسی تأثیر بگذارد، اگر او باور نمی‌کرد که این پدر بود که او را از بهشت بیرون کرد.^۷زیرا در این باور معرفت پدر از دست رفت، از آنجایی که تنها کسانی که او را درک نمی‌کنند می‌توانستند آن را باور کنند.

م_۱۳_مق_۴

T-13.in.4

^۱این دنیا تصویری از مصلوب شدن فرزند خداوند است.^۲و تا زمانی که متوجه نشوی که فرزند خداوند را نمی‌توان مصلوب کرد، این دنیایی است که خواهی دید.^۳با این حال، تا زمانی که این حقیقت ابدی را که فرزند خداوند گناهکار نیست، نپذیری، متوجه نخواهی شد.^۴او تنها سزاوار عشق است زیرا تنها عشق داده است.^۵او را نمی‌توان محکوم کرد زیرا هرگز محکوم نکرده است.^۶تاوان آخرین درسی است که او باید بیاموزد، زیرا به او می‌آموزد که چون هرگز گناه نکرده است، نیازی به رستگاری ندارد.