دورهمتنفصل ۲ - جدایی و تاوان 

م_۲_۴_۱

T-2.IV.1

^۱اکنون تاکید ما بر درمان است.^۲معجزه وسیله است، کفاره اصل است و شفا نتیجه است.^۳صحبت از "معجزه شفا" به معنای ترکیب نامناسب دو مرتبه واقعیت است.^۴شفا معجزه نیست.^۵کفاره یا معجزه نهایی یک درمان است و هر نوع شفای نتیجه آن است.^۶نوع خطایی که کفاره برای آن اعمال می‌شود بی‌ربط است.^۷تمام شفا در اصل رهایی از ترس است.^۸برای انجام این کار نمی توانید خودتان بترسید.^۹شما به دلیل ترس خود، شفا را درک نمی کنید.

م_۲_۴_۲

T-2.IV.2

^۱یک گام مهم در طرح تاوان، خنثی کردن خطا در همه سطوح است.^۲بیماری یا «نادرست‌اندیشی» نتیجه سردرگمی سطح است، زیرا همیشه مستلزم این باور است که آنچه در یک سطح اشتباه است می‌تواند بر سطح دیگر تأثیر منفی بگذارد.^۳ما از معجزات به عنوان وسیله ای برای تصحیح سردرگمی سطح یاد کرده ایم، زیرا همه اشتباهات باید در سطحی که در آن رخ می دهند اصلاح شوند.^۴فقط ذهن قادر به خطا است.^۵بدن تنها زمانی می تواند اشتباه عمل کند که به فکر اشتباه پاسخ می دهد.^۶بدن نمی تواند ایجاد کند، و این باور که می تواند، یک خطای اساسی، همه علائم فیزیکی را ایجاد می کند.^۷بیماری جسمی نشان دهنده اعتقاد به جادو است.^۸کل تحریفی که باعث جادو شد بر این باور استوار است که یک توانایی خلاقانه در ماده وجود دارد که ذهن نمی تواند آن را کنترل کند.^۹این خطا می تواند به دو شکل باشد. می توان باور کرد که ذهن می تواند در بدن بد خلق کند یا بدن می تواند در ذهن بد خلق کند.^۱۰وقتی فهمیده شود که ذهن، تنها سطح آفرینش، نمی تواند فراتر از خود بیافریند، هیچ نوع سردرگمی هم لازم نیست.

م_۲_۴_۳

T-2.IV.3

^۱تنها ذهن می‌تواند بیافریند زیرا روح از پیش آفریده شده است، و بدن یک وسیلهٔ یادگیری برای ذهن است.^۲وسیله‌های یادگیری به خودی خود درس نیستند.^۳هدف آن‌ها صرفاً تسهیل یادگیری است.^۴بدترین کاری که استفاده نادرست از یک وسیله یادگیری می تواند انجام دهد این است که در تسهیل یادگیری شکست بخورد.^۵به خودی خود قدرتی برای معرفی خطاهای یادگیری واقعی ندارد.^۶بدن، اگر به درستی درک شود، آسیب ناپذیری کفاره را با کاربرد دو لبه به اشتراک می گذارد.^۷این به این دلیل نیست که بدن یک معجزه است، بلکه به این دلیل است که ذاتاً در معرض تفسیر نادرست نیست.^۸بدن تنها بخشی از تجربه تو در دنیای فیزیکی است.^۹توانایی‌های آن می‌توانند بیش از حد ارزیابی شوند و اکثرا نیز بیش از حد ارزیابی می‌شوند.^۱۰با این حال، انکار وجود آن در این دنیا تقریباً غیرممکن است.^۱۱کسانی که این کار را انجام می‌دهند، درگیر شکل ناشایسته‌ای از انکار هستند.^۱۲اصطلاح «ناشایسته» در اینجا تنها به این معنی است که نیازی نیست که از ذهن با انکار کردن آنچه بی‌ذهن است محافظت کرد.^۱۳اگر کسی این جنبه ناگوار قدرت ذهن را انکار کند، خودِ قدرت را نیز انکار می‌کند.

م_۲_۴_۴

T-2.IV.4

^۱تمام ابزارهای مادی که شما آنها را به عنوان درمان بیماری های بدن می پذیرید، بیان مجدد اصول جادویی است.^۲این اولین قدم برای باور اینکه بدن بیماری خود را می سازد است.^۳تلاش برای درمان آن از طریق عوامل غیر خلاق، دومین گام اشتباه است.^۴با این حال، استفاده از چنین عواملی برای اهداف اصلاحی بد نیست.^۵گاهی اوقات این بیماری به اندازه کافی در ذهن نفوذ می کند که باعث می شود شخص به طور موقت به کفاره دسترسی نداشته باشد.^۶در این مورد، ممکن است عاقلانه باشد که از یک رویکرد سازشکارانه برای ذهن و بدن استفاده کنیم، که در آن چیزی از بیرون به طور موقت باور شفابخش داده می‌شود.^۷این به این دلیل است که آخرین چیزی که می تواند به افراد ناراست یا بیماران کمک کند، افزایش ترس است.^۸آنها در حال حاضر در یک وضعیت ضعیف ترس هستند.^۹اگر آنها پیش از موعد در معرض معجزه قرار گیرند، ممکن است دچار وحشت شوند.^۱۰این به احتمال زیاد زمانی رخ می دهد که ادراک وارونه این باور را القا کند که معجزه ها ترسناک هستند.

م_۲_۴_۵

T-2.IV.5

^۱ارزش کفاره در نحوه بیان آن نیست.^۲در واقع، اگر واقعاً استفاده شود، ناگزیر به هر طریقی که برای گیرنده مفیدتر است بیان می شود.^۳این بدان معناست که معجزه برای دستیابی به اثربخشی کامل باید به زبانی بیان شود که گیرنده بتواند بدون ترس آن را بفهمد.^۴این لزوماً به این معنی نیست که این بالاترین سطح ارتباطی است که او قادر به انجام آن است.^۵اما به این معنی است که این بالاترین سطح ارتباطی است که او اکنون قادر به انجام آن است.^۶تمام هدف معجزه بالا بردن سطح ارتباط است نه کاهش آن با افزایش ترس.