دورهدرسنامه 

من به برادران و خواهرانم اعتماد می‌کنم، آنان که با من یگانه هستند.

د_۱۸۱_۱

W-181.1

^۱اعتماد کردن به برادران و خواهرانت برای استقرار و تقویت ایمان تو به توانمند بودن در عبور از تردید و فقدان اعتماد قطعی به خودت، اساسی است.^۲زمانی که به برادر یا خواهری حمله می‌کنی، اعلام می‌کنی که او توسط آنچه تو از او درک می‌کنی محدود شده است.^۳تو به فراتر از خطاهای او نگاه نمی‌کنی.^۴بلکه، این خطاها برجسته می‌شوند، به سدهایی در برابر آگاهی تو از آن خویشتن متعال که ورای اشتباهات خودت نهفته است تبدیل می‌شوند، و مانع عبور از گناهان ظاهری او و نیز خودت می‌گردند.

د_۱۸۱_۲

W-181.2

^۱ادراک دارای یک تمرکز است.^۲این است که به آنچه تو می‌بینی یکپارچگی می‌دهد.^۳فقط این تمرکز را تغییر بده، و آنچه می‌بینی مطابق با آن تغییر خواهد کرد.^۴رؤیت تو اینک متحول خواهد شد، تا از قصدی حمایت کند که جایگزین قصد قبلی تو شده است.^۵تمرکز خود را از گناهان برادر یا خواهر خود بردار، و آنگاه صلحی را تجربه خواهی کرد که از ایمان به بی‌گناهی می‌آید.^۶این ایمان تنها حمایت مطمئن خود را از آنچه تو در دیگران فراتر از گناهانشان می‌بینی، دریافت می‌کند.^۷زیرا خطاهای آنان، اگر بر رویشان تمرکز کنی، شواهد گناهان در تو هستند.^۸و تو از منظر آن‌ها عبور نخواهی کرد و بی‌گناهی را که در ورایشان نهفته است نخواهی دید.

د_۱۸۱_۳

W-181.3

^۱بنابراین در تمرین امروز، ابتدا ما اجازه می‌دهیم همه چنین تمرکزهای ناچیزی جای خود را به نیاز عظیم ما برای اجازه دادن به ظهور بی‌گناهی‌مان بدهند.^۲ما اذهانمان را هدایت می‌کنیم که در جستجوی این هستیم، و فقط این، فقط برای مدتی کوتاه.^۳ما به اهداف آینده اهمیتی نمی‌دهیم.^۴و آنچه لحظه‌ای پیش دیدیم، در این فاصله زمانی که در حال تمرین برای تغییر قصدمان هستیم، برای ما هیچ اهمیتی ندارد.^۵ما بی‌گناهی را طلب می‌کنیم و نه هیچ چیز دیگری.^۶ما بی‌گناهی را فقط اینک بدون هیچ نگرانی طلب می‌کنیم.

د_۱۸۱_۴

W-181.4

^۱یک آسیب عمده به موفقیت، درگیری تو با اهداف گذشته و آینده‌ات بوده است.^۲تو بسیار به این موضوع مشغول بوده‌ای که تا چه اندازه زیادی اهداف تعیین شده توسط این دوره با اهدافی که تو قبلا داشته‌ای متفاوت هستند.^۳و تو همچنین با این پندار افسرده کننده و محدود کننده تضعیف شده‌ای که حتی اگر توفیق یابی، ناگزیر راه خود را دوباره گم خواهی کرد.

د_۱۸۱_۵

W-181.5

^۱این چه اهمیتی می‌تواند داشته باشد؟^۲زیرا گذشته رفته است؛ آینده فقط تصور است.^۳این نگرانی‌ها فقط دفاع‌هایی هستند در برابر تغییر تمرکز ادراک در زمان حال.^۴نه چیز بیشتر.^۵ما این محدودیت‌های بیهوده را فقط برای مدت کوتاهی کنار می‌گذاریم.^۶ما به باورهای گذشته نگاه نمی‌کنیم، و آنچه باور خواهیم کرد در این زمان نگرانمان نمی‌کند.^۷ما به زمان تمرین با یک قصد وارد می‌شویم؛ نظر کردن به بی‌گناهی درون.

د_۱۸۱_۶

W-181.6

^۱ما تشخیص می‌دهیم که این هدف را از دست داده‌ایم اگر خشم، طریقمان را در هر شکلی مسدود کند.^۲و اگر گناهان برادر یا خواهری برایمان پیش بیاید، تمرکز تنگ شده‌ی ما نگاهمان را محدود خواهد کرد، و چشمانمان را به سمت خطاهای خودمان بر می گرداند، خطاهایی که ما بزرگ خواهیم کرد و آن‌ها را «گناهانمان» خواهیم خواند.^۳پس، برای مدت کوتاه، بدون نظر کردن به گذشته یا آینده، اگر چنین سدهایی بروز کردند ما از آن‌ها با هدایت کردن ذهنمان برای تغییر تمرکز آن عبور خواهیم کرد، در حالی که می‌گوییم:

^۴این، آن چیزی نیست که من می‌خواهم نگاهش کنم.

^۵من به برادران و خواهرانم اعتماد می‌کنم، آنان که با من یگانه هستند.

د_۱۸۱_۷

W-181.7

^۱و ما همچنین از این اندیشه استفاده خواهیم کرد تا در طول روز از ما محافظت کند.^۲ما در پی اهداف دراز مدت نیستیم.^۳همانطور که به نظر می‌رسد هر انسدادی نگاه ما را به بی‌گناهی‌مان مسدود می‌کند، ما فقط در پی لحظه‌ای آزادی از آن فلاکت هستیم که تمرکز بر گناه پیش می‌آورد، و اگر این تمرکز تصحیح نشود، باقی می‌ماند.

د_۱۸۱_۸

W-181.8

^۱همچنین ما خواستار تخیلات نمی‌شویم.^۲زیرا آنچه نظر کردن به آن را می‌طلبیم، واقعا وجود دارد.^۳و همچنانکه تمرکز ما به فراتر از خطاها می‌رود، ما یک دنیای تماماً بی‌گناه را خواهیم دید.^۴زمانی که دیدن این دنیا همه چیزی است که ما می‌خواهیم، زمانی که این همه چیزی است که ما به نام ادراک حقیقی می‌طلبیم، چشمان مسیحا ناگزیر از آن ما می‌شوند.^۵و آن عشق قدسی که او برای ما احساس می‌کند، از آن ما نیز می‌گردد.^۶این تنها چیزی خواهد شد که ما می‌بینیم در دنیا و در خودمان بازتاب می‌کند.

د_۱۸۱_۹

W-181.9

^۱دنیایی که زمانی گناهان ما را ادعا می‌کرد، به گواهی این تبدیل می‌شود که ما بی‌گناه هستیم.^۲و عشق ما برای همه آنان که نگاهشان می‌کنیم، به یاد‌آوری ما از آن خویشتن مقدسی شهادت می‌دهد که هیچ گناهی نمی‌شناسد، و هرگز نمی‌تواند چیزی را بدون بی‌گناهی وجود قدسیش درک کند.^۳ما درحالی که امروز تمرین می‌کنیم، طالب این یادآوری هستیم.^۴ما نه به پیش نگاه می‌کنیم نه به پس.^۵ما مستقیماً به حال نگاه می‌کنیم.^۶و به آن تجربه که اینک می‌طلبیم، اعتماد می‌کنیم.^۷بی‌گناهی ما فقط اراده متعال خداوند است.^۸در این لحظه اراده ما با اراده متعالش یگانه است.