دورهدرسنامه 

شکوه پدرم از آن خود من است.

د_۲۳۹_۱

W-239.1

^۱بگذار امروز حقیقت در مورد خودمان توسط فروتنی کاذب پنهان نگردد.^۲بگذارید ما در عوض برای موهبت‌هایی که پدرمان به ما ارزانی داشت سپاسگزار باشیم.^۳آیا می‌توانیم در آن‌ها که خداوندمان شکوهش را با آن سهیم شده، هیچ نشانی از گناهکاری و احساس گناه ببینیم؟^۴و آیا می‌تواند این گونه باشد که ما در بین آنان نیستیم، در حالی که او برای همیشه و با استمراری کامل به فرزندش عشق می‌ورزد، و می‌داند که او همان گونه است که او آفرید؟

د_۲۳۹_۲

W-239.2

^۱ما از تو سپاسگزاریم پدر، بابت آن نور که برای همیشه در ما می‌تابد.^۲و ما به آن افتخار می‌کنیم، زیرا تو آن را با ما سهیم هستی.^۳ما یکی هستیم، متحد در این نور و یگانه با تو، در صلح با تمامی آفرینش و خودمان.