دورهدرسنامه 

د_ب۲_۱۱_۱

W-pII.11.1

^۱آفرینش مجموع تمامی اندیشه‌های خداوند است، بی‌نهایت در تعداد، و همه جا بدون هیچ محدودیتی.^۲تنها عشق می‌آفریند، و تنها همانند خودش می‌آفریند.^۳هیچ زمانی نبود که همه چیزهایی که آفرید وجود نداشته باشند.^۴و نیز هیچ زمانی نخواهد رسید که آنچه که آفرید، دچار فقدان شود.^۵برای همیشه و همیشه اندیشه‌های خداوند دقیقا همان‌گونه هستند که بودند و همان‌گونه که هستند، بدون تغییر در طول زمان و پس از پایان یافتن زمان.

د_ب۲_۱۱_۲

W-pII.11.2

^۱به اندیشه‌های خداوند تمامی قدرتی که آفریدگارشان دارد، داده شده است.^۲زیرا او می‌خواهد با گسترش عشق آن را افزون کند.^۳بدین ترتیب فرزندش در آفرینش سهیم است، و بنابراین باید در قدرت آفریدن سهیم باشد.^۴آنچه خداوند اراده کرده است برای همیشه یگانه باشد، همچنان یگانه خواهد بود وقتی زمان به پایان برسد؛ و در طول دوره زمان تغییر نخواهد کرد، آن‌چنان که پیش از آغاز پندار زمان بود، باقی می‌ماند.

د_ب۲_۱۱_۳

W-pII.11.3

^۱آفرینش متضاد تمامی اوهام است، زیرا آفرینش حقیقت است.^۲آفرینش فرزند مقدس خداوند است، زیرا در آفرینش، اراده او در هر جنبه کامل می‌شود، در حالی که هر بخش را حاوی تمامی خلقت می‌سازد.^۳بی‌خدشه بودن یگانگی آن برای همیشه تضمین شده است؛ برای همیشه حفظ شده درون اراده مقدس او، فراتر از هر امکان آسیب، جدایی، ناکاملی و هر لکه‌ای بر بی‌گناهی‌اش.

د_ب۲_۱۱_۴

W-pII.11.4

^۱ما آفرینش هستیم؛ ما فرزندان خداوند.^۲به نظر می‌رسد که از هم جدا هستیم، و نا‌آگاه از وحدت ابدی خود با او.^۳اما در پس تمامی تردیدهایمان، ورای همه ترس‌هایمان، همچنان یقین وجود دارد.^۴زیرا عشق با همه اندیشه‌هایش باقی می‌ماند، در حالی که اطمینانش از آن آن‌ها است.^۵یاد خداوند در ذهن‌های مقدس ما هست، ذهن‌هایی که یگانگی خود با یگدیگر و وحدت خود با آفریدگارشان را می‌دانند.^۶بگذار وظیفه ما تنها این باشد که اجازه دهیم این یاد بازگردد، تا تنها اجازه دهیم ارادهٔ خداوند بر زمین انجام شود، تا تنها به خردمندی بازگردیم، و تنها آنگونه باشیم که خداوند ما را آفرید.

د_ب۲_۱۱_۵

W-pII.11.5

^۱پدرمان ما را می‌خواند.^۲ما آوای او را می‌شنویم، و آفرینش را به نام آفریدگارش می‌بخشیم، خود تقدس، او که تقدسش را با آفرینش خویش سهیم شد؛ او که تقدسش همچنان بخشی از ما است.