دورهروان‌درمانی 

ر_۱_۱

P-1.1

^۱به سادگی، هدف روان‌درمانی حذف موانع در راه به سوی حقیقت است.^۲هدف روان‌درمانی این است که به بیمار کمک کند تا سیستم ثابت وهم‌آلود خود را کنار بگذارد و شروع به تجدید نظر در روابط علت و معلول کاذبی کند که بر آن استوار است.^۳هیچکس در این دنیا گریزی از ترس ندارد، اما همه می‌توانند در علل آن تجدید نظر کرده و بیاموزند که این علل را بطور صحیح ارزیابی کنند.^۴خداوند به همگان آموزگاری عطا کرده است که خرد و کمک او بسیار فراتر از کمک‌هایی است که یک درمانگر زمینی می‌تواند فراهم کند.^۵با این حال زمان‌ها و موقعیت‌هایی وجود دارند که در آن یک رابطه زمینی بیمار-درمانگر تبدیل به وسیله‌ای می‌شود که او از طریق آن هدایای بزرگ‌تر خود را به هر دو ارائه می‌دهد.

ر_۱_۲

P-1.2

^۱هر رابطه‌ای چه هدف والاتری می‌تواند داشته باشد جز دعوت از روح‌القدس برای ورود به آن و دادن هدیه عظیم شادی خود او به آن؟^۲چه هدفی والاتر برای هرکس می‌تواند وجود داشته باشد جز این که بیاموزد خداوند را فراخواند و پاسخ او را بشنود؟^۳و چه هدف متعالی‌تری می‌تواند وجود داشته باشد جز فراخواندن راه، حقیقت و زندگی، و بیاد آوردن خداوند؟^۴کمک کردن در این امر، هدف مناسب روان‌درمانی است.^۵آیا چیزی می‌تواند مقدس‌تر از این باشد؟^۶زیرا روان‌درمانی، وقتی به درستی درک شود، بخشایش را آموزش می‌دهد و به بیمار در تشخیص و پذیرش آن کمک می‌کند.^۷و در شفای او درمانگر با او بخشیده می‌شود.

ر_۱_۳

P-1.3

^۱هرکسی که نیاز به کمک دارد، صرف نظر از شکل ناراحتی‌اش، در حال حمله به خود است، و در نتیجه آرامش ذهن او در رنج است.^۲این گرایش‌ها اغلب به عنوان «خود تخریبگر» توصیف می‌شوند، و بیمار اغلب خودش آن‌ها را اینگونه تلقی می‌کند.^۳چیزی که او متوجه نمی‌شود و نیاز به یادگیری آن دارد این است که این «خود»، که می‌تواند حمله کند و همچنین مورد حمله قرار گیرد، مفهومی است که خود او ساخته است.^۴علاوه بر این، او آن را گرامی می‌دارد، از آن دفاع می‌کند، و حتی گاهی اوقات مایل است «زندگی» خود را برای آن «قربانی» کند.^۵زیرا او آن را به عنوان خودش تلقی می‌کند.^۶این خود را او به عنوان چیزی می‌بیند که تحت تاثیر است، در برابر نیروهای خارجی همانطور که آن‌ها می‌طلبند واکنش نشان می‌دهد، و در میان قدرت دنیا درمانده است‌.

ر_۱_۴

P-1.4

^۱بنابراین، روان‌درمانی، باید توانایی برای گرفتن تصمیم‌های خودش را به آگاهی او بازگرداند.^۲او باید مایل باشد که تفکر خود را معکوس کند، و درک کند آنچه که فکر می‌کرد اثراتش را بر او فرافکنی کرده، توسط فرافکنی‌های او بر دنیا ایجاد شده است.^۳بنابراین دنیایی که او می‌بیند وجود ندارد.^۴تا زمانی که این امر حداقل تا حدی پذیرفته نشود، بیمار نمی‌تواند خودش را واقعاً قادر به تصمیم‌گیری بداند.^۵و با آزادی خود مبارزه خواهد کرد زیرا فکر می‌کند که آن بردگی است.

ر_۱_۵

P-1.5

^۱بیمار برای پیشرفت در مسیر رستگاری نیازی ندارد حقیقت را به عنوان خداوند تلقی کند.^۲اما او باید شروع به جدا کردن حقیقت از وهم کند، و تشخیص دهد که آن‌ها یکسان نیستند، و به طور فزاینده‌ای مایل باشد اوهام را به عنوان غیرحقیقی ببیند و حقیقت را به عنوان حقیقی بپذیرد.^۳آموزگارش او را از آنجا پیش خواهد برد، تا جایی که او آمادگی رفتن داشته باشد.^۴روان‌درمانی تنها می‌تواند برای او در زمان صرفه‌جویی کند.^۵روح‌‌القدس از زمان به بهترین نحوی که فکر می‌کند استفاده می‌کند، و او هرگز اشتباه نمی‌کند.^۶روان‌درمانی تحت هدایت او یکی از ابزارهایی است که او برای صرفه‌جویی در زمان، و برای آماده‌سازی آموزگاران بیشتر برای کار خود استفاده می‌کند.^۷کمکی که او آغاز می‌کند و او هدایت می‌کند پایانی ندارد.^۸از هر مسیری که او انتخاب می‌کند، همه روان‌درمانی در نهایت به خداوند منتهی می‌شود.^۹اما این امر به او بستگی دارد.^۱۰همه ما روان‌درمانگران او هستیم، زیرا او می‌خواهد همه ما در او شفا یابیم.