دورهمتنفصل ۱۰ - بت‌های بیماری 

م_۱۰_۲_۱

T-10.II.1

^۱مگر اینکه ابتدا چیزی را بدانید که نمی توانید آن را جدا کنید.^۲دانش باید مقدم بر تجزیه باشد، به طوری که گسست چیزی جز تصمیمی برای فراموش کردن نیست.^۳آنچه فراموش شده است ترسناک به نظر می رسد، اما تنها به این دلیل که تفکیک حمله به حقیقت است.^۴شما می ترسید چون فراموش کرده اید.^۵و آگاهی از رویاها را جایگزین دانش خود کرده اید، زیرا از گسستگی خود می ترسید، نه از آنچه جدا کرده اید.^۶هنگامی که آنچه را جدا کردید پذیرفته شد، دیگر ترسناک نیست.

م_۱۰_۲_۲

T-10.II.2

^۱با این حال، دست کشیدن از تفکیک واقعیت بیش از فقدان ترس به همراه دارد.^۲در این تصمیم شادی و آرامش و شکوه خلقت نهفته است.^۳روح القدس را فقط تمایل به یادآوری خود ارائه دهید، زیرا او معرفت خدا و خود را برای شما حفظ می کند و منتظر پذیرش شماست.^۴با خوشحالی از هر چیزی که مانع یاد شماست دست بردارید، زیرا خداوند در یاد شماست.^۵هنگامی که بخواهید او را به یاد بیاورید و واقعیت خود را دوباره بشناسید، صدای او به شما خواهد گفت که شما بخشی از او هستید.^۶هیچ چیز در این دنیا یاد او را به تأخیر اندازد، زیرا در این یاد خود معرفت خود است.

م_۱۰_۲_۳

T-10.II.3

^۱به خاطر سپردن صرفاً بازگرداندن آن چیزی است که از قبل وجود دارد.^۲آنچه را که به یاد می آورید، نمی سازید. شما فقط آنچه را که قبلاً وجود دارد را دوباره می پذیرید، اما رد شد.^۳توانایی پذیرش حقیقت در این جهان، همتای ادراکی خلقت در ملکوت است.^۴خداوند وظیفه خود را انجام می دهد اگر شما به وظیفه خود عمل کنید و بازگشت او در مقابل شما، مبادله دانش با ادراک است.^۵هیچ چیز فراتر از اراده او برای شما نیست.^۶اما اراده خود را به یاد او نشان دهید، و ببینید!^۷او همه چیز را به شما می دهد جز برای درخواست.

م_۱۰_۲_۴

T-10.II.4

^۱وقتی حمله می کنی، خودت را انکار می کنی.^۲شما به طور خاص به خود یاد می دهید که آن چیزی که هستید نیستید.^۳انکار شما از واقعیت مانع از پذیرش هدیه خداوند می شود، زیرا شما چیز دیگری را به جای آن پذیرفته اید.^۴اگر بفهمید که این همیشه حمله به حقیقت است و حقیقت خداست، خواهید فهمید که چرا همیشه ترسناک است.^۵اگر بیشتر تشخیص دهید که بخشی از خدا هستید، خواهید فهمید که چرا همیشه اول به خودتان حمله می کنید.

م_۱۰_۲_۵

T-10.II.5

^۱همه حمله ها حمله به خود هستند.^۲چیز دیگری نمی تواند باشد.^۳برخاسته از تصمیم شما برای نبودن آنچه هستید، حمله به هویت شماست.^۴بنابراین حمله راهی است که در آن هویت شما گم می شود، زیرا وقتی حمله می کنید، باید فراموش کرده باشید که چه هستید.^۵و اگر حقيقت شما خداست، هنگام حمله، او را به ياد نمي آوريد.^۶این به این دلیل نیست که او رفته است، بلکه به این دلیل است که شما فعالانه تصمیم می گیرید که او را به یاد نیاورید.

م_۱۰_۲_۶

T-10.II.6

^۱اگر متوجه می‌شوید که این ویرانی کامل باعث آرامش شما می‌شود، نمی‌توانید چنین تصمیم دیوانه‌واری بگیرید.^۲شما آن را فقط به این دلیل انجام می دهید که هنوز معتقدید می تواند چیزی را که می خواهید به شما برساند.^۳پس نتیجه می‌شود که شما چیزی غیر از آرامش خاطر می‌خواهید، اما به آنچه باید باشد توجه نکرده‌اید.^۴با این حال، اگر فقط به آن نگاه کنید، نتیجه منطقی تصمیم شما کاملاً واضح است.^۵با تصمیم گیری بر خلاف واقعیت خود، خود را در برابر خدا و ملکوت او بیدار کرده اید.^۶و همین هوشیاری است که تو را از یاد او می ترساند.