دورهمتنفصل ۲۳ - جنگ بر علیه خودت 

م_۲۳_۱_۱

T-23.I.1

^۱یاد خداوند به ذهن آرام می‌آید.^۲آن نمی‌تواند به جایی بیاید که در آن درگیری وجود دارد، زیرا ذهنی که با خودش در جنگ است، لطافت ابدی را به یاد نمی‌آورد.^۳ابزار جنگ وسیله صلح نیست و آنچه که جنگجو به یاد می آورد عشق نیست.^۴جنگ غیرممکن است مگر اینکه ایمان به پیروزی گرامی داشته شود.^۵تعارض درون شما باید به این معنا باشد که معتقدید نفس قدرت پیروز شدن را دارد.^۶دیگر چرا با آن همذات پنداری می کنید؟^۷مطمئناً متوجه شدید که نفس با خدا در حال جنگ است.^۸یقیناً دشمنی ندارد.^۹با این حال، به همان اندازه که اعتقاد ثابت آن قطعی است، دشمنی نیز دارد که باید بر آن غلبه کند و موفق خواهد شد.

م_۲۳_۱_۲

T-23.I.2

^۱آیا نمی‌دانی که جنگ بر علیه خودت جنگ با خدوند است؟^۲آیا پیروزی قابل تصور است؟^۳و اگر می‌بود، آیا این پیروزی‌ای است که می‌خواهی؟^۴مرگ خداوند، اگر ممکن می‌بود، مرگ تو می‌شد.^۵آیا این یک پیروزی است؟^۶نفس همیشه به سوی شکست می‌رود، زیرا می‌پندارد که پیروزی بر تو ممکن است.^۷و خداوند خلاف این می‌اندیشد.^۸این جنگ نیست؛ تنها این باور دیوانه‌وار است که می‌توان به ارادهٔ خداوند حمله کرد و آن را برانداخت.^۹ممکن است با این باور خودت را برابر بدانی، اما این هرگز بیش از دیوانگی نخواهد بود.^۱۰و ترس در دیوانگی حاکم خواهد شد، و به نظر خواهد رسید که جای عشق را در آنجا گرفته است.^۱۱این قصدِ تعارض است.^۱۲و برای کسانی که می‌پندارند این ممکن است، ابزارها واقعی به نظر می‌رسند.

م_۲۳_۱_۳

T-23.I.3

^۱اطمینان داشته باش که ناممکن است خداوند و نفس، یا خودت و آن، هرگز با یکدیگر ملاقات کنند.^۲به نظر می‌رسد که شما یکدیگر را ملاقات می‌کنید، و پیمان‌های عجیب خود را بر مبانی‌ای که هیچ معنایی ندارند ایجاد می‌کنید.^۳زیرا باورهای شما در بدن، منزل برگزیدهٔ نفس، که باور داری منزل تو است به هم می‌رسند.^۴تو در یک اشتباه ملاقات می‌کنی؛ یک خطا در ارزیابی خودت.^۵نفس با توهمی از خودت می‌پیوندد که با آن تسهیم می‌کنی.^۶و با این حال اوهام نمی‌توانند به هم بپیوندند.^۷آن‌ها یکسان هستند، و آن‌ها هیچ چیزی نیستند.^۸پیوستن آن‌ها در نیستی نهفته است؛ دو تا به اندازهٔ یکی یا هزار تا بی‌معنا هستند.^۹نفس با هیچ چیزی نمی‌پیوندد، چون هیچ چیزی نیست.^۱۰پیروزی‌ای که می‌جوید مانند خودش بی‌معنا است.

م_۲۳_۱_۴

T-23.I.4

^۱برادر، جنگ با خودت تقریباً پایان یافته است.^۲پایان سفر در مکان صلح است.^۳آیا اکنون صلحی را که در اینجا به تو تقدیم شده است را نمی‌پذیری؟^۴این «دشمن» که به عنوان یک مزاحم برای صلحت با او جنگیدی، در اینجا، در برابر بینایی تو، به دهندهٔ صلحت تبدیل شده است.^۵«دشمن» تو خود خداوند بود، که هر گونه تعارض، پیروزی و حمله‌ای برای او به کلی ناشناخته است.^۶او تو را کاملاً، تماماً و تا ابد دوست دارد.^۷فرزند خداوند در حال جنگ با آفریدگار خود، وضعیتی مضحک است همانند غرش خشمگین طبیعت بر باد، و اعلام اینکه آن دیگر بخشی از خودش نیست.^۸آیا طبیعت هرگز می‌تواند این را محقق کند، و آن را حقیقی سازد؟^۹همچنین در اختیار تو نیست که بگویی چه چیزی باید بخشی از تو باشد و چه چیزی جدا نگه داشته شود.

م_۲۳_۱_۵

T-23.I.5

^۱جنگ با خودت انجام شد تا به فرزند خدا‌وند بیاموزد که او خودش نیست، و فرزند پدرش نیست.^۲برای این منظور، خاطرهٔ پدرش باید فراموش شود.^۳آن خاطره در زندگیِ بدن فراموش می‌شود، و اگر می‌پنداری که یک بدن هستی، باور خواهی کرد که آن را فراموش کرده‌ای.^۴با این حال حقیقت هرگز توسط خودش فراموش نمی‌شود، و تو آنچه که هستی را فراموش نکرده‌ای.^۵تنها یک توهم عجیب از خودت، آرزویی برای پیروزی بر آنچه که هستی، به یاد نمی‌آورد.

م_۲۳_۱_۶

T-23.I.6

^۱جنگ بر علیه خودت تنها نبرد دو وهم است، با تلاش برای متفاوت ساختن آن‌ها از یکدیگر، در این باور که آن یکی که فاتح شود حقیقی خواهد شد.^۲هیچ تعارضی میان آن‌ها و حقیقت وجود ندارد.^۳و هیچ تفاوتی با هم ندارند.^۴هر دو حقیقی نیستند.^۵و بنابراین مهم نیست که آن‌ها چه شکلی دارند.^۶آنچه آن‌ها را ساخت بی‌عقل است، و آن‌ها بخشی از آنچه که آن‌ها را ساخت باقی می‌مانند.^۷دیوانگی هیچ تهدیدی برای واقعیت ندارد، و اثری بر آن ندارد.^۸اوهام نمی‌توانند بر حقیقت پیروز شوند، و به هیچ وجه نمی‌توانند آن را تهدید کنند.^۹و واقعیتی که انکار می‌کنند بخشی از آن‌ها نیست.

م_۲۳_۱_۷

T-23.I.7

^۱آنچه که به یاد می‌آوری بخشی از تو است.^۲زیرا تو باید همانگونه باشی که خداوند تو را آفرید.^۳حقیقت با اوهام نمی‌جنگد، و اوهام نیز با حقیقت نمی‌جنگند.^۴اوهام تنها با خودشان مبارزه می‌کنند.^۵چون تکه تکه هستند، تکه تکه می‌کنند.^۶اما حقیقت تقسیم‌ناشدنی است، و بسیار فراتر از دسترسی اندک آن‌ها است.^۷هنگامی که یاد گرفتی که نمی‌توانی در تعارض باشی، آنچه را که می‌دانی به یاد خواهی آورد.^۸یک وهم در مورد خودت می‌تواند با دیگری نبرد کند، اما جنگ دو وهم حالتی است که در آن هیچ اتفاقی نمی‌افتد.^۹هیچ پیروزمندی وجود ندارد و هیچ پیروزی‌ای وجود ندارد.^۱۰و حقیقت تابناک است، جدا از تعارض، دست نخورده و آرام در صلح خداوند.

م_۲۳_۱_۸

T-23.I.8

^۱تعارض باید میان دو نیرو باشد.^۲آن نمی‌تواند میان یک قدرت و نیستی وجود داشته باشد.^۳هیچ چیزی وجود ندارد که بتوانی به آن حمله کنی و بخشی از تو نباشد.^۴و با حمله به آن، تو دو توهم از خودت می‌سازی، که با هم در تعارض هستند.^۵و این زمانی اتفاق می‌افتد که به هر چیزی که خداوند آفریده است با چیزی جز عشق بنگری.^۶تعارض ترسناک است، زیرا آن زایش ترس است.^۷با این حال آنچه از نیستی زاده شده است نمی‌تواند با نبرد به واقعیت برسد.^۸چرا می‌خواهی دنیایت را پر از تعارض‌های خودت کنی؟^۹بگذار این همه دیوانگی برایت برطرف شود، و در صلح به یاد خداوند رو کن، که همچنان در ذهن آرامت می‌درخشد.

م_۲۳_۱_۹

T-23.I.9

^۱ببین چگونه تعارضِ اوهام ناپدید می‌شود هنگامی که نزد حقیقت آورده می‌شود!^۲زیرا آن تنها تا زمانی واقعی به نظر می‌رسد که به عنوان نبردی میان حقیقت‌های متعارض تلقی شود؛ تا فاتح نبرد حقیقی‌تر، واقعی‌تر، و غالب بر توهمی باشد که کمتر واقعی بود، و با شکست دادنش به یک توهم تبدیل شد.^۳بنابراین، تعارض انتخابی است میان اوهام، یکی به عنوان واقعی تاجگذاری می‌شود، دیگری مغلوب و مورد نفرت قرار می‌گیرد.^۴در اینجا پدر هرگز به یاد نخواهد آمد.^۵با این حال هیچ توهمی نمی‌تواند به منزل او حمله کند و او را از آنچه برای همیشه به آن عشق می‌ورزد بیرون کند.^۶و آنچه او به آن عشق می‌ورزد باید برای همیشه ساکت و در صلح باشد زیرا منزل او است.

م_۲۳_۱_۱۰

T-23.I.10

^۱تو که محبوب او هستی یک توهم نیستی، زیرا به اندازهٔ خود او حقیقی و مقدس هستی.^۲سکون یقین تو نسبت به او و خودت منزل هر دوی شما است، که به عنوان وجود یگانه ساکن هستید و از هم جدا نیستید.^۳دربِ مقدس‌ترین منزل او را بگشا، و بگذار بخشایش تمام اثرات باور به گناه را که خداوند را و فرزندش را با او بی‌خانه‌مان نگه می‌دارد، پاک کند.^۴تو در خانهٔ خداوند بیگانه نیستی.^۵برادرت را به منزلی که خداوند او را در صفا و صلح قرار داده، و با او ساکن است، پذیرا شو.^۶در جایی که عشق سکونت دارد اوهام جایی ندارند، در حالی که عشق تو را از هر چیزی که حقیقی نیست محافظت می‌کند.^۷تو همانند آفریدگار آن نامحدود، در صلح سکونت داری، و همه چیز به کسانی عطا می‌شود که او را به یاد می‌آورند.^۸روح‌القدس مراقب منزل او است، مطمئن از این که صلح آن هرگز مختل نخواهد شد.

م_۲۳_۱_۱۱

T-23.I.11

^۱چگونه می‌تواند مکان خداوند برای آرامش بر علیه خودش شود، و بر آن یگانه که در آنجا ساکن است غلبه کند؟^۲و بیندیش که وقتی خانهٔ خداوند خودش را تقسیم شده ادراک کند چه می‌شود.^۳محراب ناپدید می‌شود، نور کم‌رنگ می‌شود، معبد آن یگانهٔ مقدس یک سرای گناه می‌شود.^۴و چیزی جز اوهام به یاد نمی‌آید.^۵اوهام می‌توانند تعارض داشته باشند، زیرا شکل‌های آن‌ها متفاوت است.^۶و آن‌ها تنها برای تعیین اینکه کدام شکل حقیقی است نبرد می‌کنند.

م_۲۳_۱_۱۲

T-23.I.12

^۱وهم، وهم را دیدار می‌کند؛ حقیقت، خودش را.^۲دیدار اوهام به جنگ می‌انجامد.^۳صلح، با نگریستن به خودش، خود را گسترش می‌دهد.^۴جنگ شرطی است که در آن ترس زاده می‌شود، و رشد می‌کند و در پی چیرگی است.^۵صلح حالتی است که عشق در آن ساکن است، و در پی تسهیم کردن خودش است.^۶تعارض و صلح مخالف یکدیگرند.^۷جایی که یکی ساکن است، دیگری نمی‌تواند باشد؛ هر کجا که یکی برود دیگری ناپدید می‌شود.^۸این‌چنین یاد خداوند در ذهن‌هایی که به میدان نبرد اوهام تبدیل شده‌اند، پنهان شده است.^۹با این حال، آن بسیار فراتر از این جنگ بی‌معنا می‌درخشد، و آماده است تا به یاد آورده شود هنگامی که طرف‌دار صلح شوی.