دورهمتنفصل ۴ - اوهام نفس 

م_۴_۲_۱

T-4.II.1

^۱منطقی است که بپرسیم ذهن چگونه توانسته است نفس را بسازد.^۲در واقع این بهترین پرسشی است که می‌توانی بپرسی.^۳با این حال، پاسخ دادن بر اساس گذشته فایده‌ای ندارد، زیرا گذشته اهمیتی ندارد و اگر همان اشتباهات در زمان حال تکرار نمی‌شد، تاریخ وجود نداشت.^۴اندیشه انتزاعی در مورد معرفت کاربرد دارد زیرا معرفت کاملاً غیرشخصی است و مثالها برای درک آن بی‌ربط هستند.^۵در عین حال، ادراک همیشه خاص است و بنابراین کاملاً ملموس است.

م_۴_۲_۲

T-4.II.2

^۱هر کس برای خود یک من یا خود می سازد که به دلیل بی ثباتی در معرض تغییرات بسیار زیاد است.^۲او همچنین برای هر کس دیگری که درک می کند، یک نفس ایجاد می کند که به همان اندازه متغیر است.^۳تعامل آنها فرآیندی است که هر دو را تغییر می دهد، زیرا آنها توسط غیرقابل تغییر یا با آنها ساخته نشده اند.^۴درک این نکته مهم است که وقتی تعامل در ذهن اتفاق می‌افتد، این تغییر می‌تواند و می‌تواند به همان سرعتی رخ دهد که زمانی که شامل نزدیکی فیزیکی می‌شود.^۵فکر کردن در مورد ایگوی دیگر به اندازه تعامل فیزیکی در تغییر ادراک نسبی موثر است.^۶هیچ مثالی بهتر از این نمی‌توان داشت که نفس فقط یک ایده است و نه یک واقعیت.

م_۴_۲_۳

T-4.II.3

^۱حالت ذهنی شما مثال خوبی از چگونگی ایجاد نفس است.^۲وقتی دانش را دور انداختی انگار هرگز آن را نداشتی.^۳این به قدری آشکار است که شخص فقط باید آن را تشخیص دهد تا ببیند که این اتفاق می افتد.^۴اگر این در زمان حال رخ می دهد، چرا تعجب آور است که در گذشته رخ داده است؟^۵غافلگیری پاسخی معقول به ناآشنا است، هرچند به سختی به چیزی که با چنین تداومی روی می دهد.^۶اما فراموش نکنید که ذهن نیازی به کار به این شکل ندارد، حتی اگر اکنون به این صورت عمل می کند.

م_۴_۲_۴

T-4.II.4

^۱به عشق حیوانات به فرزندانشان و نیازی که آنها برای محافظت از آنها احساس می کنند فکر کنید.^۲به این دلیل است که آنها آنها را بخشی از خود می دانند.^۳هیچ کس چیزی را که بخشی از خود می داند رد نمی کند.^۴شما به نفس خود واکنش نشان می دهید همانطور که خدا نسبت به مخلوقات خود واکنش نشان می دهد، با عشق، محافظت و نیکوکاری.^۵واکنش های شما نسبت به خودی که ساخته اید تعجب آور نیست.^۶در واقع، آنها از بسیاری جهات شبیه این هستند که روزی به خلاقیت های واقعی خود که به اندازه شما بی انتها هستند، واکنش نشان خواهید داد.^۷سوال این نیست که شما به نفس چگونه پاسخ می دهید، بلکه این است که چه چیزی را باور دارید.^۸باور یک کارکرد نفس است و تا زمانی که منشأ شما برای باور باز باشد، از دیدگاه خود به آن نگاه می کنید.^۹وقتی دیگر نیازی به آموزش نباشد، فقط خدا را خواهید شناخت.^۱۰اعتقاد به اینکه راه دیگری برای ادراک وجود دارد، عالی ترین ایده ای است که تفکر نفسانی توانایی آن را دارد.^۱۱این به این دلیل است که حاوی نشانه ای از تشخیص است که ایگو، خود نیست.

م_۴_۲_۵

T-4.II.5

^۱تضعیف سیستم فکری ایگو باید دردناک تلقی شود، حتی اگر این چیزی جز حقیقت باشد.^۲اگر چاقو یا قیچی را بردارید، نوزادان از عصبانیت فریاد می زنند، اگرچه اگر این کار را نکنید ممکن است به خودشان آسیب برسانند.^۳از این نظر شما هنوز یک نوزاد هستید.^۴شما هیچ احساسی از حفظ واقعی خود ندارید و احتمالاً تصمیم می گیرید که دقیقاً به چیزی نیاز دارید که بیشتر به شما آسیب می رساند.^۵با این حال، چه در حال حاضر آن را تشخیص دهید یا نه، موافقت کرده‌اید که در تلاش برای بی‌ضرر شدن و مفید بودن، ویژگی‌هایی که باید با هم باشند، همکاری کنید.^۶نگرش شما حتی نسبت به این موضوع لزوماً متناقض است، زیرا همه نگرش ها مبتنی بر نفس هستند.^۷این دوام نخواهد داشت.^۸کمی صبور باشید و به یاد داشته باشید که نتیجه به اندازه خدا قطعی است.

م_۴_۲_۶

T-4.II.6

^۱فقط کسانی که حس واقعی و ماندگار فراوانی دارند می توانند واقعاً خیرخواه باشند.^۲وقتی در نظر بگیرید که چه چیزی در آن دخیل است، این واضح است.^۳برای ایگو، دادن هر چیزی به این معناست که بدون آن باید انجام دهید.^۴وقتی بخشش را با فداکاری مرتبط می‌دانید، فقط به این دلیل می‌بخشید که معتقدید به نحوی چیز بهتری به دست می‌آورید، و بنابراین می‌توانید بدون چیزی که می‌دهید انجام دهید.^۵«دادن برای گرفتن» قانون اجتناب ناپذیر ایگو است که همیشه خود را در رابطه با دیگر ایگوها ارزیابی می کند.^۶بنابراین دائماً درگیر اعتقاد به کمبود است که باعث ایجاد آن شده است.^۷تمام ادراک او از دیگر ایگوها به عنوان واقعی تنها تلاشی برای متقاعد کردن خود به واقعی بودن آن است.^۸"عزت نفس" در اصطلاح "خود" به معنای چیزی نیست جز این که "ایگو" خود را فریب داده تا واقعیت خود را بپذیرد، و بنابراین موقتاً کمتر درنده است.^۹این "عزت نفس" همیشه در برابر استرس آسیب پذیر است، اصطلاحی که به هرگونه تهدیدی برای وجود خود اشاره دارد.

م_۴_۲_۷

T-4.II.7

^۱نفس به معنای واقعی کلمه با مقایسه زندگی می کند.^۲برابری فراتر از درک آن است و صدقه غیرممکن می شود.^۳نفس هرگز از روی فراوانی نمی دهد، زیرا به عنوان جایگزینی برای آن ساخته شده است.^۴به همین دلیل است که مفهوم «به دست آوردن» در سیستم فکری ایگو به وجود آمد.^۵اشتها مکانیسم‌های «دریافت» هستند که نشان‌دهنده نیاز نفس به تأیید خود هستند.^۶این به همان اندازه که در مورد اشتهای بدن صادق است، در مورد به اصطلاح "نیازهای من بالاتر" نیز صادق است.^۷اشتهای بدن منشا فیزیکی ندارند.^۸ایگو بدن را خانه خود می داند و سعی می کند خود را از طریق بدن ارضا کند.^۹اما این تصور که این امکان پذیر است تصمیم ذهنی است که کاملاً در مورد آنچه واقعاً ممکن است سردرگم شده است.

م_۴_۲_۸

T-4.II.8

^۱ایگو بر این باور است که کاملاً به تنهایی است، که صرفاً روش دیگری برای توصیف چگونگی ایجاد فکر می کند.^۲این حالت آنقدر ترسناک است که فقط می تواند به ایگوهای دیگر روی بیاورد و سعی کند در تلاشی ضعیف برای شناسایی با آنها متحد شود یا در یک نمایش قدرت به همان اندازه ضعیف به آنها حمله کند.^۳با این حال، باز کردن مقدمه برای سؤال آزاد نیست، زیرا مقدمات پایه و اساس آن است.^۴ایگو اعتقاد ذهن به این است که کاملاً مستقل است.^۵تلاش های بی وقفه ایگو برای به دست آوردن تصدیق روح و در نتیجه تثبیت وجود خود بی فایده است.^۶روح در علم خود از نفس غافل است.^۷به آن حمله نمی کند؛ اصلاً نمی تواند آن را تصور کند.^۸در حالی که ایگو به همان اندازه از روح بی خبر است، خود را به عنوان طرد شده توسط چیزی بزرگتر از خودش درک می کند.^۹به همین دلیل است که عزت نفس از نظر من باید توهم باشد.^۱۰آفریده های خداوند اسطوره نمی آفرینند، اگرچه می توان تلاش خلاقانه را به اسطوره شناسی تبدیل کرد.^۱۱اما تنها تحت یک شرط می تواند این کار را انجام دهد. چیزی که می سازد دیگر خلاق نیست.^۱۲اسطوره ها کاملاً ادراکی هستند و از نظر شکل آنقدر مبهم و ماهیت خیر و شر دارند که خیرخواهانه ترین آنها بدون معانی ترسناک نیست.

م_۴_۲_۹

T-4.II.9

^۱اسطوره ها و جادو ارتباط تنگاتنگی با هم دارند، زیرا اسطوره ها معمولاً به منشأ ایگو مربوط می شوند و جادو به قدرت هایی که ایگو به خود نسبت می دهد.^۲نظام‌های اساطیری عموماً شامل برخی گزارش‌ها از «آفرینش» می‌شوند و آن را با شکل خاصی از جادو مرتبط می‌کنند.^۳به اصطلاح "نبرد برای بقا" تنها مبارزه ایگو برای حفظ خود و تفسیر آن از آغاز خود است.^۴این آغاز معمولاً با تولد فیزیکی همراه است، زیرا به سختی می توان گفت که ایگو قبل از آن نقطه زمانی وجود داشته است.^۵افراد «مذهبی‌تر» ممکن است بر این باور باشند که روح قبلاً وجود داشته است و پس از یک وقفه موقت در زندگی نفسانی به وجود خود ادامه خواهد داد.^۶حتی برخی بر این باورند که روح به خاطر این لغزش مجازات خواهد شد.^۷با این حال، رستگاری در مورد روح که در خطر نیست و نیازی به نجات ندارد صدق نمی کند.

م_۴_۲_۱۰

T-4.II.10

^۱رستگاری چیزی نیست جز «درست‌اندیشی»، که یگانه‌اندیشی روح‌القدس نیست، اما باید پیش از بازگشت یگانه‌اندیشی به دست آید.^۲درست‌اندیشی به‌طور خودکار به مرحله بعدی می‌انجامد، زیرا ادراک درست به‌طور یکنواخت بدون حمله است، و بنابراین نادرست‌اندیشی از بین می‌رود.^۳نفس نمی تواند بدون قضاوت زنده بماند، و بر این اساس کنار گذاشته می‌شود.^۴پس ذهن تنها یک جهت دارد که می‌تواند در آن حرکت کند.^۵جهت آن همیشه خودکار است، زیرا نمی‌تواند جز توسط سیستم فکری که به آن پایبند است تجویز شود.

م_۴_۲_۱۱

T-4.II.11

^۱نمی توان بیش از این تأکید کرد که اصلاح ادراک صرفاً یک ترفند موقتی است.^۲این تنها به این دلیل ضروری است که ادراک نادرست مانعی برای معرفت است، در حالی که ادراک صحیح، پله‌ای به سوی آن است.^۳تمام ارزش ادراک درست در این درک اجتناب‌ناپذیر نهفته است که همه ادراک غیر‌ضروری است.^۴این، مانع را به طور کامل از میان برمی‌دارد.^۵ممکن است بپرسی که این چگونه تا زمانی که به نظر می‌رسد در این دنیا زندگی می‌کنی ممکن است.^۶این یک پرسش منطقی است.^۷با این حال، باید دقت کنی که آیا واقعاً آن را درک می‌کنی.^۸این «تویی» که در این دنیا زندگی می‌کنی چه کسی است؟^۹روح، جاودانه است و جاودانگی یک حالت پایدار است.^۱۰آن، اکنون به همان اندازه حقیقی است که بود یا هرگز خواهد بود، زیرا به هیچ وجه متضمن هیچ تغییری نیست.^۱۱آن نه یک تسلسل است، و نه با مقایسه شدن با یک ضد درک می‌شود.^۱۲معرفت هرگز مستلزم مقایسه‌ها نیست.^۱۳این تفاوت اصلی آن با هر چیز دیگری است که ذهن می‌تواند درک کند.