من نزد خداوند آرام می‌گیرم.
د_۱۰۹_۱
W-109.1
۱امروز ما تقاضای آسودگی می‌کنیم، و آرامشی که توسط ظواهر این دنیا آشفته نمی‌شود.۲ما درخواست صلح و سکون می‌کنیم، در میانهٔ همهٔ آشوبِ زاده شده از رؤیاهای متضاد.۳ما درخواست امنیت و شادمانی می‌کنیم، اگرچه به نظر ما چنین می‌رسد که خطر و غم را مشاهده می‌کنیم.۴و ما اندیشه‌ای را داریم که به درخواست ما پاسخ خواهد داد، با آنچه که می‌طلبیم.
د_۱۰۹_۲
W-109.2
۱«من نزد خداوند آرام می‌گیرم.»۲این اندیشه برای تو آسایش و آرامش، صلح و سکون را به ارمغان خواهد آورد، و آن امنیت و آن شادمانی که می‌طلبی.۳«من نزد خداوند آرام می‌گیرم.»۴این اندیشه قدرت بیدار کردن حقیقت خفته در تو را دارد، حقیقتی که رؤیت آن ورای ظواهر را می‌بیند و به آن حقیقت واحد نظر می‌کند که در همه کس و در همه چیز وجود دارد.۵در اینجا پایان رنج همهٔ دنیا حاضر است، و پایان رنج همهٔ آنان که تا حال آمده‌اند و از این پس خواهند آمد تا مدت زمانی را بمانند.۶در اینجا اندیشه‌ای حاضر است که در آن فرزند خداوند دوباره زاده می‌شود، تا خویشتنِ خویش را بشناسد.
د_۱۰۹_۳
W-109.3
۱«من نزد خداوند آرام می‌گیرم.»۲کاملاً بدون هراس، این اندیشه تو را از درون توفان‌ها و کشمکش‌ها، به ورای محنت و درد، به ورای فقدان و مرگ عبور خواهد داد، و به سوی اطمینان خداوندی هدایت خواهد کرد.۳هیچ رنجی نیست که این اندیشه نتواند شفا دهد.۴هیچ مشکلی نیست که نتواند آن را حل کند.۵و هیچ ظاهری نمی‌تواند پیش چشمان تو که نزد خداوند آرام گرفته‌ای، به حقیقت تبدیل نشود.
د_۱۰۹_۴
W-109.4
۱امروز روز صلح است.۲تو نزد خداوند آرام می‌گیری، و در حالی که این دنیا توسط بادهای نفرت تکه و پاره می‌شود آسایش تو کاملاً دست نخورده باقی می‌ماند.۳آسایش تو آسایش حقیقت است.۴ظواهر نمی‌توانند مزاحم تو شوند.۵تو همگان را فرا می‌خوانی تا در آسایشت به تو بپیوندند، و آنان خواهند شنید و به سویت خواهند آمد زیرا تو نزد خداوند آرام می‌گیری.۶آنان آوای دیگری جز آوای تو را نخواهند شنید زیرا تو آوای خود را به خداوند تقدیم کردی، و اینک نزد او آرام می‌گیری و اجازه می‌دهی تا او از طریق تو سخن بگوید.
د_۱۰۹_۵
W-109.5
۱نزد او تو هیچ نگرانی و هیچ دلواپسی، هیچ تحمیلی، هیچ اضطرابی، هیچ دردی، هیچ ترسی از آینده و هیچ پشیمانی از گذشته نداری.۲در بی‌زمانی آرام می‌گیری، در حالی که زمان بدون اثرش بر تو سپری می‌شود، زیرا آرامش تو هرگز نمی‌تواند به هیچ طریقی تغییری کند.۳امروز تو آرام می‌گیری.۴و با بستن چشمانت، به درون سکون فرو برو.۵اجازه بده تا این دوره‌های آرامش و استراحت به ذهن تو اطمینان دهند که همهٔ تخیلات شوریدهٔ آن صرفاً رؤیاهای تب‌آلودی بودند که سپری شده‌اند.۶بگذار آن ساکن باشد و با سپاسگزاری شفایش را بپذیرد.۷دیگر رؤیای ترسناکی نخواهی داشت، اینک که نزد خداوند آرام می‌گیری.۸امروز زمان صرف کن تا از رؤیاها کناره بگیری و به صلح برسی.
د_۱۰۹_۶
W-109.6
۱در هر ساعتی که تو آرام می‌گیری، ذهن خسته‌ای ناگهان شاد می‌شود، پرنده‌ای با بال‌های شکسته آغاز به خواندن می‌کند، جویباری که مدت‌ها خشک بوده دوباره جاری می‌شود.۲هر زمان تو آرام می‌گیری، دنیا دوباره متولد می‌شود، و هر ساعت به یاد بیاور که تو آمدی تا صلح خداوند را به درون دنیا بیاوری، تا بتواند همراه با تو آرام گیرد.
د_۱۰۹_۷
W-109.7
۱با هر پنج دقیقه که امروز تو آرام می‌گیری، این دنیا به بیداری نزدیک‌تر می‌شود.۲و آن زمان که در آن آسودگی تنها حالِ موجود باشد، به همهٔ ذهن‌های فرسوده و خسته نزدیک‌تر می‌شود، ذهن‌هایی که اکنون فرسوده‌تر از آن هستند که به تنهایی راه خود را بپیمایند.۳و آنان خواهد شنید که پرنده آغاز به خواندن می‌کند، و خواهند دید که جویبار دوباره جاری می‌شود، با امیدی که از نو زاده می‌شود و توانی که به پاهای خسته بازمی‌گردد تا با گام‌هایی سبک در طریق گام بردارند، طریقی که ناگهان طی آن آسان‌تر به نظر می‌آید.
د_۱۰۹_۸
W-109.8
۱امروز تو در صلح خداوندی آرام می‌گیری، و از این آسودگی برادران خود را فرا می‌خوانی تا همراه با تو، آنان نیز به آسودگی خود برسند.۲امروز تو به اعتماد خود وفادار خواهی ماند، هیچ‌کس را فراموش نخواهی کرد، همگان را به درون حلقهٔ بیکران صلح خود خواهی آورد، آن پناهگاه مقدس که تو در آن آرام می‌گیری.۳درهای معبد را بگشای و اجازه بده که آنان از دوردست‌های این دنیا و نیز از نزدیک بیایند؛ برادران تو از دوردست و نزدیک‌ترین دوستانت؛ از همهٔ آنان بخواه که به اینجا وارد شوند و همراه با تو آرام گیرند.
د_۱۰۹_۹
W-109.9
۱امروز تو در صلح خداوندی آرام می‌گیری، ساکت و بی‌هراس.۲هر برادری می‌آید تا خود آرام بگیرد، و آن را به تو نثار کند.۳ما اینجا در کنار هم آرام می‌گیریم، زیرا اینچنین آسودگی ما کامل می‌شود، و آنچه که امروز می‌دهیم پیشاپیش دریافت کرده‌ایم.۴زمان از آنچه ما امروز نثار می‌کنیم، نگاهبانی نمی‌کند.۵ما این آسودگی را به آنان که هنوز زاده نشده‌اند و به آنان که این دنیا را ترک گفته‌اند نثار می‌کنیم، به هر اندیشهٔ خداوند، و به آن ذهن که این اندیشه‌ها در آن زاده شدند و نزد آن آرام می‌گیرند.۶و ما هر زمان که به خود می‌گوییم، «من نزد خداوند آرام می‌گیرم»، مکان آسودگی ایشان را یادآور می‌شویم.
