دورهتوضیح واژگان 

ت_۱_۱

C-1.1

^۱اصطلاح ذهن برای نمایاندن عامل فعال کنندهٔ روح استفاده می‌شود، که انرژی آفرینندهٔ آن را فراهم می‌کند.^۲وقتی این اصطلاح درشت نوشته می‌شود به خداوند یا مسیحا (یعنی ذهن خداوند یا ذهن مسیحا) اشاره دارد.^۳روح همان اندیشهٔ خداوند است که او همانند خودش آفرید.^۴روحِ یکپارچه، فرزند یگانهٔ خداوند یا مسیحا است.

ت_۱_۲

C-1.2

^۱در این دنیا، چون ذهن شکافته است، پسران خدا جدا به نظر می رسند.^۲به نظر نمی رسد که ذهن آنها به هم بپیوندد.^۳در این حالت وهمی، مفهوم «ذهن فردی» معنادار به نظر می رسد.^۴بنابراین در دوره به گونه ای توصیف شده است که گویی دارای دو بخش است. روح و نفس

ت_۱_۳

C-1.3

^۱روح بخشی است که هنوز با خداوند از طریق روح‌القدس در تماس است، که در این بخش می‌ماند اما بخش دیگر را نیز می‌بیند.^۲اصطلاح «ضمیر» به دلیل ماهیت بسیار بحث‌برانگیز آن به جز در نقل‌قول‌های مستقیم کتاب مقدس استفاده نمی‌شود.^۳با این حال، آن معادل «روح» خواهد بود، با این درک که، چون از خداوند است، ابدی است و هرگز متولد نشده است.

ت_۱_۴

C-1.4

^۱بخش دیگر ذهن کاملاً توهم است و فقط توهم می سازد.^۲روح پتانسیل خلقت را حفظ می‌کند، اما اراده‌اش، که اراده خداست، به نظر می‌رسد در حبس است در حالی که ذهن یکپارچه نیست.^۳خلقت بی وقفه ادامه می یابد زیرا این اراده خداوند است.^۴این اراده همیشه یکپارچه است و بنابراین در این دنیا معنایی ندارد.^۵هیچ مخالف و درجه ای ندارد.

ت_۱_۵

C-1.5

^۱ذهن می تواند درست یا غلط باشد، بسته به صدایی که به آن گوش می دهد.^۲عقل راست به روح القدس گوش می دهد، جهان را می بخشد، و از طریق رؤیت مسیح، جهان واقعی را در جای خود می بیند.^۳این رؤیت نهایی، آخرین ادراک، شرایطی است که در آن خدا خودش قدم نهایی را برمی دارد.^۴در اینجا زمان و توهم به هم ختم می شوند.

ت_۱_۶

C-1.6

^۱بد فکری به نفس گوش می دهد و توهم می سازد. درک گناه و توجیه خشم، و واقعی دیدن گناه، بیماری و مرگ.^۲هم این دنیا و هم دنیای واقعی توهم هستند زیرا درست اندیشی صرفاً آنچه را که هرگز رخ نداده نادیده می گیرد یا می بخشد.^۳بنابراین، این یک فکری ذهن مسیح نیست، که اراده او با اراده خدا یکی است.

ت_۱_۷

C-1.7

^۱در این دنیا تنها آزادی باقی‌مانده، آزادی انتخاب است، همیشه میان دو انتخاب یا دو آوا.^۲اراده در هیچ سطحی با ادراک مرتبط نیست، و ربطی به انتخاب ندارد.^۳خودآگاهی مکانیسم پذیرنده است، که پیام‌ها را از بالا یا پایین دریافت می‌کند؛ از روح‌القدس یا نفس.^۴خودآگاهی دارای سطوح است و آگاهی می‌تواند به طرز چشمگیری تغییر کند، اما نمی‌تواند از قلمروی ادراکی فراتر رود.^۵در بالاترین حد خود از دنیای واقعی آگاه می‌شود، و می‌تواند به طور فزاینده‌ای برای انجام این کار آموزش داده شود.^۶با این حال، خود این واقعیت که دارای سطوح است و قابل آموزش دادن است، نشان می‌دهد که نمی‌تواند به معرفت برسد.