دورهدرسنامه 

خداوند که عشق است، شادمانی نیز هست.

د_۱۰۳_۱

W-103.1

^۱شادمانی یک صفتِ عشق است.^۲نمی‌تواند از آن جدا باشد.^۳و نمی‌تواند جایی که عشق نیست تجربه شود.^۴عشق هیچ حدودی ندارد، همه جا هست.^۵و بنابراین شادمانی نیز همه جا هست.^۶اما ذهن می‌تواند انکار کند که چنین است، با این باور که شکاف‌هایی در عشق هست که گناه می‌تواند به آن‌ها وارد شود، و رنج را به جای شادمانی بیاورد.^۷این باورِ غریب می‌خواهد شادمانی را توسط بازتعریف کردن عشق به عنوان چیزی محدود، محدود کند، و تضاد را در چیزی وارد کند که هیچ ‌مرز و هیچ ضدی ندارد.

د_۱۰۳_۲

W-103.2

^۱آنگاه ترس با عشق همراه می‌شود، و نتایج ترس به میراث ذهن‌هایی تبدیل می‌شوند که می‌پندارند آنچه ساخته‌اند، واقعی است.^۲این تصویرهای ذهنی، بدون هیچ واقعیت حقیقی، حامل گواه برای ترس از خداوند هستند، با از یاد بردن این که خداوند که عشق است باید سرور باشد.^۳امروز دوباره سعی خواهیم کرد این خطای بنیادین را نزد حقیقت بیاوریم، و به خودمان بیاموزیم:

^۴خداوند که عشق است، شادمانی نیز هست.

^۵هراس از او، هراسان بودن از شادمانی است.

^۶دوره‌های تمرین امروز خود را با این تداعی آغاز کن، که این باور نادرست را که خداوند ترس است، تصحیح می‌کند.^۷این تداعی همچنین تأکید می‌کند که شادمانی به تو تعلق دارد، به خاطر آنچه که او هست.

د_۱۰۳_۳

W-103.3

^۱امروز در همهٔ ساعت‌های بیداری اجازه بده که این تصحیح در ذهنت استقرار یابد.^۲سپس از همهٔ آن شادمانی که جایگزینی حقیقت به جای ترس با خود می‌آورد استقبال کن و سرور، آن چیزی می‌شود که انتظار داری جایگزین رنج گردد.^۳خداوند که عشق است، آن را به تو ارزانی می‌کند.^۴در طول روز به دفعات بر این توقع تأکید کن، و همه‌ی ترس‌های خود را با این توکل رحیمانه و تماماً حقیقی، آرام کن:

^۵خداوند که عشق است، شادمانی نیز هست.

^۶و من امروز شادمانی را می‌جویم.

^۷من قطعاً شکست نمی‌خورم، زیرا حقیقت را ‌می‌جویم.